Lęk i bezsenność w okresie menopauzy

Ja na szczęście śpię dość dobrze i nie śnią mi się żadne koszmary, ale współczuję tym, których to dotyka. Moja mama od kilku lat bardzo źle śpi, ale jest to spowodowane bólem, który ją budzi w środku nocy i nie pozwala spać.Rano zamiast być wypoczętą jest gorzej zmęczona niż była wieczorem.

Staram się nie myśleć o poważnych sprawach przed snem ponieważ na 100% nie zasnę.Mimo menopauzy jak na razie mogę spać bez problemu i myślę,że to się nie zmieni, chociaż nigdy nie wiadomo.

Marylka,to prawda,a może nam się jeszcze polepszy:)

Witaj w KLUBIE hihihihi
W grupce zawsze łatwiej niż w pojedynkę.

Marylka,ja też nie mam cierpliwości do cwiczeń ,szybko się zniechęcam ,a tak w ogóle to mam takie same objawy jak Ty.

Oj szkoda… szkoda.
Teoria znana i ceniona – praktyka do 4 literek 🙂

Tutaj niestety tylko wytrwałość ma jakiś sens.Szkoda ,że nie ma jakiegoś złotego środka,bo byłoby łatwiej.

Annagata
Dziękuję za link. Bardzo często bywam w szpitalach na rehabilitacji i leczeniu ,znam ćwiczenia relaksacyjne. Problem w tym, że brakuje wytrwałości i poddaję się bardzo szybko 🙁

Marylko,a próbowałaś poćwiczyć oddychanie relaksacyjne?Artykuł na ten temat znajdziesz tutaj:
http://www.menopauza.pl/wellness/joga_17/sila_relaksacji_oddechowej.html#re_4562-tab

Polecam też książkę „Oddech,który leczy”Stelli Weller
Może taka terapia coś pomoże,a na pewno nie zaszkodzi.

Nieprzespane noce trwają u mnie od kilku lat.
Nic nie pomaga – żadne ziółka, dieta, tabletki dostępne w aptekach bez recepty, zmęczenie itd itd…
Zdiagnozowano nerwicę lękową i neurasteniczną.
Łykałam ” prochy” 🙂 , które przy przewlekłej chorobie pochp ( 40 % wydolności płucnej i szerokiej gamie leków ) bardzo żle wpływały na mój organizm. Odstawiłam ” prochy” i męczę się w dc 🙁
Do łóżka kładę się codziennie po 24 i do rana budzę się dosłownie co 2 godziny.
Masakra !!!
Dobrze, że jestem już na emeryturce. Gdybym musiała pracować – nie byłoby ze mnie żadanego pożytku.
Tak jak pisze w artykule …. pozostałam z wszystkimi problemami osamotniona.
Mieszkam w małym miasteczku. Brak pracy pozbawił mnie rodziny. Mąż pracuje za granicą od wielu lat.
Synowie założyli własne rodziny i zamieszkali tam gdzie mogą pracować i liczyć na osobity rozwój zawodowy.

Witam, Dobrze że, z was mają kogoś kto utuli, ja sama wojuję z własnymi słabostkami. Kłócę się ze sobą narazie jakoś jest.

Najlepiej jest nie myśleć, ale tak się właściwie żyć bez myślenia.U mnie jest tak,że tysiące myśli właśnie przychodzi, a rano myśl, to samo rutyna dnia codziennego.

Wiesz,ell@ czasami najdzie mnie coś takiego,że myślę o tym.Zdarza się to rzadko.Zawsze tylko nocą.Może sprawia to ta cisza w nocy,to że jest ciemno.

Naprawdę rozmyślasz o tym Pati ?
To temat, który mnie przeraża i odganiam go z moich myśli jak tylko mogę.
Zdecydowanie – ja wolę zniknąć z tego padołu przed moimi najukochańszymi i tak własnie będę kiedyś zaklinać los.

Czasami zdarza mi się myślec o przyszłości szczególnie jak nie mogę zasnąc.Rozmyślam wówczas jak to będzie jak odejdą moi najbliżsi.Czuję wówczas lekki lęk przed tym.Staram się dużo nie myślec o tym bo można by zwariowac.

Nigdy wczesniej tego nie miałam. Nieraz kiedy się budzę, powoli dochodzi do mnie świadomość to czuję strach. Nie mogę zrozumieć śmierci. Boję się stracić kogoś z najbliższych, boję się że zwarjuję wtedy.

Czasami złe sny są tak realne, że jestem szczęśliwa, gdy uda mi się obudzić ze strachu, przed ewentualnym złym zakończeniem.
Od pewnego czasu nie oglądam strasznych filmów – by nie pobudzać podświadomości do wyświetlania mi we śnie przykrych obrazów.

Od czasu gdy weszłam w wiek okołomenopauzalny – źle sypiam. Do niedawna zasypiałam jak dziecko, a spałam jak nieprzytomna 😉 Teraz bardzo długo nie mogę zasnąć, a śpię jak „zając na miedzy” 🙁

To prawda. „Przespanie się” z problemem zazwyczaj przynosi najlepsze i niedostrzegane na świeżo rozwiązania.

Problem z zaśnięciem to u mnie sytuacja baaardzo rzadko spotykana, koszmarny sen, lub w ogóle sen – też! Lęki za to miewam i to takie zupełnie realne i przyziemne. Zwykle nachodzą mnie wieczorem, ale staram się je wtedy uciszyć i poczekać do rana z rozwiązywaniem problemów, bo „po nocy przychodzi dzień” i „ranek jest mądrzejszy od wieczora”!!!

Tego Ci życzę! Kolorowych, pięknych snów Ivo!

Sny o smierci tez mnie przerazaja. Boje sie ich. Potem siedzi taki sen w glowie i meczy czlowieka jakis czas. Mam nadzieje, ze dzisiaj bede miala tylko przyjemne sny.

Widzisz jaka ja zle wychowana jestem! Sobie zycze milych snow o Tobie zapomninajac. Spokojnych snow w takim razie, Glorio. Zamykam ten komputer bo chyba dzisiaj przesadzilam z tym siedzeniem. Ale w sumie, co mi tam.

Najgorsze uczucie miałam po dwóch snach- raz jak śniło mi się, ze mój Luby nie żyje (nie mogłam w tym śnie w to uwierzyć, dzwoniłam do niego a on nie odbierał, okropne było to poczucie pustki), na szczęście wtedy byłam u niego i jak otworzyłam oczy to go zobaczyłam, ale oczywiście się rozryczałam, bo po śnie pozostało uczucie tej pustki i smutku, też musiał mnie utulić 🙂
Drugi raz jak śniło mi się, że to ja umarłam- i okropne uczucie, że jak to? to już? tak po prostu?
Sen o mojej śmierci śnił mi się po ostatnim odcinku serialu „Usta usta”, ale snu o śmierci Lubego nie umiem wytłumaczyć.

Glorio, mi sie tak czasami zdarza, ale jak mam jakis okropny, koszmarny sen. Potem jak sie obudze, to tak mi wali serce, normalnie mam wrazenie, ze wyleci na zewnatrz, uczucie straszne po prostu. I tez sie wtedy boje, sama nie wiem czego. Sen sie skonczyl a strach pozostal. Ale na szczescie takie sny mam niezmiernie rzadko.

Miałam kiedyś napad paniki, chyba tak to mogę określić, obudziłam się z lekkiego snu z uczuciem wszechogarniającego, paraliżującego lęku, leżałam zwinięta w kłębek, trzęsłam się i czułam, że nie mogę się ruszyć, nie wiedziałam dlaczego i czego się boję, ten lęk mnie przenikał, wciągał, był we mnie albo był mną. Okropne uczucie. Nie mam pojęcia dlaczego tak się stało, czym było spowodowane, nie było to po żadnym większym przeżyciu. Na szczęście był obok mnie mój Luby, zapytał co mi jest, powiedziałam, że się boję. „-Czego? -Nie wiem. -Jak to nie wiesz? -Nie wiem, boję się.” Wtedy mocno przytulił całą mnie całym sobą, zaczął mnie głaskać po głowie i mówić do mnie spokojnie, żebym się nie bała. Powoli się uspokajałam i zasnęłam. Na szczęście zdarzyło się tylko raz i mam nadzieję, że więcej się nie powtórzy.

Nie jest prosta sprawą być bez przerwy optymistycznie nastawionym do życia i do siebie.Tym bardziej,że żyjemy w dość nerwowych i bardzo szybkich czasach.Choć gdy się nad tym zastanowić,to sami napędzamy to błędne koło.Nie mam jeszcze objawów menopauzy i nie mam także lęków,ale zdarza ni się,że nie mogę zasnąć,a w nocy budzę się po kilka razy.Czy to powód do niepokoju?Myślę,że nie,choć bezsenność w połączeniu z moją bardzo uciążliwą arytmią trochę daje się we znaki.jednak leki czynią cuda,bo sama z siebie nie potrafię tak się zrelaksować,żeby nic nie dolegało.