Metoda leczenia nietrzymania moczu zależy zarówno od jego typu, jak i stopnia nasilenia dolegliwości. Jeśli znana jest przyczyna przypadłości (np. zapalenie pęcherza, stosowanie określonych leków, niedobór hormonalny) – warto najpierw spróbować ją zneutralizować.
Również wyeliminowanie czynników przyczyniających się do zachorowania może dać dobre rezultaty (szczególnie w postaci NTM z naglącym parciem). Należą do nich: zmniejszenie masy ciała (otyłość bowiem znacząco obciąża mięśnie miednicy, których dysfunkcja jest odpowiedzialna za wysiłkowe nietrzymanie moczu); zmniejszenie spożycia alkoholu oraz kofeiny (działających moczopędnie).
Leczenie wysiłkowego nietrzymania moczu rozpoczyna się w domu – podczas regularnych ćwiczeń Kegla wzmacniających mięśnie miednicy. Dzięki temu można przywrócić im dawną sprawność, a tym samym – zlikwidować źródło problemu (niestety terapia taka trwa minimum 3 miesiące i wymaga systematyczności). Istotna jest zarówno technika wykonywanych ćwiczeń, jak i dokładność. Najlepsze wyniki osiąga się, ćwicząc 6—10 razy dziennie oraz w różnych pozycjach, tj. stojącej, siedzącej lub leżącej.
Oczywiście może się zdarzyć, że takie ćwiczenia nie przyniosą oczekiwanych rezultatów. Wtedy można zdecydować się na terapię lekami albo leczenie chirurgiczne. Leki (m.in. fezoterodyna, oksybutynina, solifenacyna, tolterodyna i trospium) mogą mieć jednak różne skutki uboczne, dlatego konieczna jest kontrola lekarska w ich stosowaniu. Jeśli zaś chodzi o operacje chirurgiczne to są one ostatecznością w przypadku wysiłkowego nietrzymania moczu.
Przy NTM z przepełnienia – zabieg jest konieczny. Polega na zapewnieniu dobrego odpływu moczu z pęcherza poprzez usunięcie przeszkody (np. operacja gruczołu krokowego) lub wprowadzenie cewnika do pęcherza.
Redakcja
