Hipogonadyzm to zaburzenie polegające na zaniku czynności jader. Powoduje to zmniejszenie ilości produkcji testosteronu. Nie należy jednak łączyć bezpośrednio hipogonadyzmu i andropauzy.
Hipogonadyzm jest zazwyczaj spowodowany zaburzeniami hormonalnymi wynikającymi nie z procesu starzenia, ale chorób: jader, przysadki mózgowej (która pobudza wydzielanie hormonów) lub zaburzeń genetycznych. Może on wystąpić w każdym wieku. W przeciwieństwie do andropauzy łatwo jest go wykryć.
Mierzy się poziom testosteronu (zazwyczaj jest on obniżony) i hormonów przysadkowych (w zależności od choroby może być podwyższony – choroby jąder, lub zaniżony – choroby przysadki). Należy także zmierzyć poziom prolaktyny, ponieważ objawy hipogonadyzmu mogą być spowodowane hiperprolaktynemią.
Mimo iż hipogonadyzm nie jest wywoływany bezpośrednio przez andropauzę, to również występuje w tym okresie. U mężczyzn w czasie przekwitania może spowodować powstanie osteoporozy, insulinoodporności, otyłości, zaburzeń czynności krwiotwórczej, pogorszenia libido.
Mechanizm hipogonatyzmu andropauzalnego nie zawsze jest związany z czynnością jąder. W okresie męskiego klimakterium wynika on również z zaburzeń podwzgórzowo-przysadkowych. Wiąże się to ze zmniejszoną odpornością na stres, podejrzliwością, pojawieniem się lęku przed ludźmi młodszymi, objawami hipochondrycznymi, trudnością w podejmowaniu decyzji. Pogarsza się również życie seksualne.
Hipogonadyzm u mężczyzn powyżej 50 roku życia może być spowodowany powolnym wydzielaniem hormonu nadnerczowego, co również wpływa na gorsze przyjmowanie stresu.
Aby złagodzić wszelkie dolegliwości związane z hipogonadyzmem zaleca się stosowanie hormonalnej terapii zastępczej.
Anna Ś
